Ze werd naar mij doorverwezen door een coach die de problematiek te zwaar vond. Al in het eerste kwartier vertelde ze me dat ze zich soms in de auto afvroeg of ze rechtdoor tegen een boom zou rijden of met de bocht mee zou buigen.
Ze deed werk waar ze niet meer van hield. Ze voelde zich alleen en nutteloos nu de kinderen uit huis waren. Ze wist niet meer waar ze het allemaal voor deed. Ze trok zich steeds verder terug in haar eigen donkere gedachten.
Toen ik haar vroeg wanneer dit begonnen was, vertelde ze dat tijdens het begeleiden van een zeilkamp 9 jaar eerder een kind verdronken was. Deze gebeurtenis had diepe sporen achtergelaten. Ze had zich schuldig gevoeld en was steeds meer aan zichzelf gaan twijfelen.
Zo werd snel duidelijk waar we ons op konden richten. Een behandeling van deze traumatische gebeurtenis was de start van de weg terug omhoog.