Ouders en opvoeders kunnen kinderen niet altijd geven wat ze nodig hebben. Soms leidt dat ertoe dat het kind leert om voor anderen te gaan zorgen, een patroon dat het, ook als volwassene, nog blijft volgen.
Ze zit tegenover me: een jonge vrouw, vertwijfeld en verdrietig, omdat er aan alle kanten aan haar getrokken wordt en ze niet meer kan. Als ik haar vraag waar ze dat voelt, zit er een steen in haar maag en een steen in haar keel. Ik vraag haar waar ze mee wil beginnen. Dat is de steen in haar keel, want die maakt het slikken moeilijk. Op een schaal van 1-10, geeft ze die een 8. Met enkele gerichte vragen en opdrachten, weet ze die steen te verwijderen en kijken we wat er nu nog is. Iets wat ze voelt, ziet, hoort, ruikt, denkt? Er komt een sterke gedachte naar boven die haar dwars zit. Zonder dat ze hoeft te vertellen welke gedachte dat is, werkt ze er met behulp van mijn vragen aan om die gedachte te verwijderen en er een helpende voor in de plaats te zetten. De vertwijfeling verdwijnt. Nu ontstaat er opluchting en hoop. We werken rustig verder aan de steen in haar buik en wat zich daarbinnen verbergt. Aan het eind van de sessie gaat er een andere vrouw de deur uit: rustig, zelfverzekerd en bereid om voor zichzelf op te komen.
Wil jij de MatriXmethode ook eens uitproberen? Kijk op irmabosman.nl/matrixmethode